Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ είναι ακριβό σπορ, επιμένουν όσοι ασχολούνται επιχειρηματικά μ’ αυτή, εξηγώντας γιατί η πρωτολιακή ψυχαγωγία παρέχεται πλέον με το σταγονόμετρο. Οχι ότι η ενημέρωση την έχει γλιτώσει. Συρρίκνωση στα δημοσιογραφικά επιτελεία, κόψιμο πολλών δελτίων, κάτι που σημαίνει μείωση σε βάρδιες και ελάχιστες πια εκπομπές… Στην ψυχαγωγία, όμως, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
ΑΠΑΙΤΕΙ πιο προηγμένες τεχνολογίες, πιο σύνθετη αισθητική, άρα και πολύ μεγαλύτερα κόστη. Απ’ την άλλη, ανέκαθεν οι σταρ της ψυχαγωγίας ήταν περισσότεροι από τους αντίστοιχους ενημερωτικούς. Αρα και οι φούσκες της ψυχαγωγίας υπήρξαν πολλαπλάσιες από αυτές της ειδησεογραφίας. Μπορεί, βέβαια, οι αμοιβές να ήταν αστρονομικές και στο άκουσμά τους να έρχονταν αλλεπάλληλα εγκεφαλικά, τα έσοδα, όμως, των καναλιών έρχονταν κυρίως από την ψυχαγωγία. Κακά τα ψέματα, η ψυχαγωγία φέρνει τη διαφήμιση.
ΚΙ ΟΜΩΣ, είχα κουραστεί να διαβάζω πως τα περισσότερα ψυχαγωγικά προγράμματα δεν ανταποκρίνονταν στα ποιοτικά στάνταρ του τάδε ή του δείνα τηλεκριτικού και ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Ε, τα περισσότερα πια δεν υπάρχουν. Οχι, όμως, λόγω ανεπαρκούς ποιότητας -άλλωστε, ποιος άλλος εκτός από τον ίδιο τον κόσμο μπορεί να το κρίνει αυτό- αλλά λόγω της αδυσώπητης κρίσης. Δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή έχουν απομείνει τα καλύτερα ή απλώς τα πιο τυχερά. Ξέρω, όμως, ότι όλοι εκείνοι που ανέκαθεν πολεμούσαν το Μέσο, τείνουν πλέον να αυτοακυρωθούν, αφού, όπως πάει, σε λίγο δεν θα υπάρχει κάτι για να πολεμούν.
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, με όλα τα τρωτά και τα τραύματά της, παραμένει μαγική. Ακόμη κι εκείνοι που κατ’ επάγγελμα δεν το αντιλαμβάνονται, ξέρουν πως θα έχουν λόγο ύπαρξης μόνο αν κι εφόσον υπάρχει η τηλεόραση. Σ’ αυτή την πολύ δύσκολη συγκυρία, δεν υπάρχουν πολυτέλειες για αντιπαλότητες. Λειτουργοί, υπερασπιστές και πολέμιοι είναι σύμμαχοι στο ίδιο μέτωπο, σε μία κοινή γραμμή: την αγάπη για το Μέσο. Μια αγάπη που οφείλουν να δίνουν απλόχερα στην τηλεόραση -ειδικά τώρα που τους χρειάζεται- όλοι όσοι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, συντηρούνται από αυτή.
(από τη Real Life)
