ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΣΤΑΣΗ… Εκείνοι θα μπορούσαν να βρίσκονται σε γκαλερί και ιδρύματα τέχνης αλλά επέλεξαν να φύγουν από τη θέση παρακολούθησης και να μπουν στη δράση. Στόχος τους να μείνουν στην ανθρωπότητα και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους τα μνημεία που λεηλάτησαν οι ναζί. Άτομα ηλικίας από 18 ετών μέχρι και 60φεύγα που ίσως και να μην είχαν πιάσει ποτέ στη ζωή τους όπλο, μπαίνουν στα πεδία μάχης ρισκάροντας και τη ζωή τους για να διατηρηθούν μνημεία και οι μνήμες που τα συνδέουν με τους ανθρώπους που αγωνίζονται για τον πολιτισμό.
Αν παρακολουθούσα την ταινία χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο, ήταν πιθανό να μου «ξένιζε». Το trailer με προδιέθετε να παρακολουθήσω μια περιπέτεια δράσης και όχι μια δραματοποιημένη καταγραφή γεγονότων που αποτελούν φόρο τιμής και στην ιστορία αυτών των ανθρώπων αλλά και στις πολεμικές ταινίες εποχής που προασπίζονται την ιδέα της πατρίδας σε κάθε μορφή και διάσταση. Τοποθετώντας την ταινία στη φόρμα που προανέφερα, έχουμε ένα τολμηρό και όχι εκ του ασφαλούς εγχείρημα του Clooney, που ναι μεν χαϊδεύει λίγο τα αυτιά της μαμάς Αμερικής, από την άλλη επιτελεί τον κυρίαρχο σκοπό του: όπως τα μνημεία βγήκαν στην επιφάνεια και επέστρεψαν στις χώρες από τις οποίες προήλθαν, έτσι και η ιστορία των γενναίων ανδρών, να διαδοθεί και να αποκτήσουν τη θέση που τους ανήκει στην ιστορία. Η καταγραφή των γεγονότων κρατάει την αφήγηση του βιβλίου βάζοντας τις ίντριγκες σε δεύτερο επίπεδο. Οι ήρωες δεν είναι κατ ανάγκη αγαπητοί αλλά σαφέστατα είναι πρότυπα που με αφέλεια και άγνοια κινδύνου ίσως, έφυγαν από το no mans land που τους αναλογούσε και αισθάνθηκαν τις οβίδες να σφυρίζουν στα αυτιά τους σαν πολεμικό εμβατήριο. Το σημαντικότερο όμως αυτής της ταινίας δεν είναι όλα τα παραπάνω αλλά το «γιατί» των πραγμάτων, που περιλαμβάνει τα δύο επίπεδα λεηλασίας (στο βιβλίο τα εξηγεί καλύτερα μέσα από την περιγραφή που θα παραθέσω): Ο Χίτλερ, ως καλλιτέχνης που δεν έγινε δεκτός στις ακαδημίες καλών τεχνών, ήθελε να μαζέψει όσα έργα του «είπαν» κάτι και να τα εκθέσει σε ένα μουσείο-μαυσωλείο στην γενέτειρα χώρα του. Ο Μουσολίνι *(όπως ανεκδοτολογικά αναφέρεται στο βιβλίο) όταν έβλεπε έργα τέχνης τις αποκαλούσε ζωγραφιές. Εδώ λοιπόν ανοίγει στην ουσία το ερώτημα αν η τέχνη πρέπει να κατέχεται από κάποιον για προσωπική τέρψη ή αν οφείλει να την εκθέτει στο «πρώτο της σπίτι». Η ταινία δεν θα δώσει απάντηση αλλά ίσως σας βάλει στον προβληματισμό αν τα έργα τέχνης έχουν πατρίδα. Η απάντηση είναι εν μέρη απαντημένη εκ προοιμίου. Αν εγώ έχω «αγοράσει» κάτι και μου ανήκει και κάποιος μου το έκλεψε, η δικαιοσύνη θα έρθει με το να το παραλάβω πάλι πίσω. Μπορεί όμως κάποιος που έχει την οικονομική ικανότητα να εξασφαλίσει ένα έργο τέχνης για τον εαυτό του, να το στερήσει από τον κόσμο; Σε επίπεδο επιλογής συντελεστών ο Clooney με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, επιλέγει παλιούς γνώριμους και νέους που τείνουν να έχουν τη δική του γοητεία.
Η Cate Blanchett, αν και όχι στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της, ξεχωρίζει για την αμεσότητα της και την ομαλή μετάβαση της. Η φωτογραφία και η μουσική (και τα δύο από Έλληνες δημιουργούς και συνεργάτες του Clooney) είναι εξαιρετικές και υποβοηθούν την αφήγηση της ιστορίας όσο λίγες φορές. Ο Phedon Papamichael φωτίζει τους χαρακτήρες αφήνοντας το «φυσικό σκοτάδι» στις αποθήκες να καλύψει τις ατέλειες. Λίγες πηγές φωτός δίνουν πινελιές και το μάτι ακολουθεί τη δική του πορεία. Η μουσική αν και έχει αναφορές σε γνωστά εμβατήρια μάχης, ποτέ της δεν αφήνει την επική διάθεση να καλύψει την ιστορία. Ο Μουσικός μάλιστα Alexandre Desplat (ναι Έλληνας είναι που ζει στο Παρίσι) έχει και ένα μικρό ρόλο έκπληξη.
Μια ακόμα όμως σπουδαία ταινία έκανε πρεμιέρα στη Γερμανία πριν λίγες μέρες και από την Πέμπτη προβάλλεται και στις Ελληνικές αίθουσες. Ο λόγος για το Dollar‘s buyers club με τον Μάθιου μακόναχυ και τον τζάρετ Λίτο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους να βρίσκονται μια ανάσα μακριά από το χρυσό αγαλματίδιο… η ταινία περιγράφει τα πραγματικά γεγονότα στη ζωή ενός άνδρα που όταν διαγνωστηκε ότι πάσχει από τον ιό HIV και είδε τον τρόπο που οι φαρμακευτικές αντιμετώπιζαν τους ασθενείς στην Αμερική –στην προσπάθεια τους να ανακαλύψουν τη θεραπεία- αντιστάθηκε ταξιδεύοντας στη λατινική αμερική και φέρνοντας ένα προιόν που έκανε έστω την ποιότητα ζωής τους καλύτερη. Σύντομα ανακαλύπτει ότι μέσα από αυτά τα ταξίδια που θα έκανε για να προμηθευτεί το φάρμακο του, θα μπορούσε να πλουτίσει μεταφέροντας και πουλ΄ντας το προιόν και σε άλλους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη. Οι φαρμακευτικές τον κυνήγησαν όσο λίγους αλλά μέσω ενός κλαμπ δημιούργησε κατάφερε να βρει το παράθυρο του στο παραεμπόριο φαρμάκων που έκανε και σχεδόν έσωσε πολλούς από τους ασθενείς που το είχαν ανάγκη. Ταινία με υπέροχες ερμηνίες και ψυχή που θα απολαύσετε από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Επειδή όμως όπως είπα και στην εισαγωγή μου δεν βρισκομαι ακόμα Ελλάδα και δεν μπόρεσα να είμαι συνεπής με την παρακολούθηση των υπολοίπων ταινιών, σας παραπέμπω στη σελίδα www.moviemonsters.gr που οι συνεργάτες μου έχουν φροντίσει και για τη δική σας ενημέρωση.
