ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ πήγαμε στο Παίδων. Η μαμά κι ο μπαμπάς κάτι είχαν. Κάποια στιγμή μπήκαν μόνοι τους στο γραφείο του γιατρού. Μόλις βγήκαν είδα τη μαμά νομίζω βουρκωμένη. “Θα μείνουμε μερικές ημέρες εδω, να σου δώσουν κάποια φάρμακα γιατί είσαι λίγο άρρωστος, αλλα θα γίνεις καλά”, μου είπε ο μπαμπάς. Περάσαμε έναν μακρύ διάδρομο και φτάσαμε σ’ ένα πολύ ωραίο μέρος, όχι νοσοκομείο. Στην πτέρυγα της «Ελπίδας». Στους διαδρόμους είχε παιδιά, πολλά παιδιά με σκουφάκια. Κάποια είχαν ορούς και άλλα ήταν μαζεμένα σα να έκαναν μάθημα. Δεν ήξερα τι είχα. Ακουσα μια λέξη που δεν την κατάλαβα, αλλά δεν μου φάνηκε καλή: Λευχαιμία.
ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ δυο χρόνια από τότε. Μετακομίσαμε στην Αθήνα και πολλούς μήνες ζήσαμε στο νοσοκομείο, σε κάτι πολύ ωραίους ξενώνες. Πονάω, δεν λέω. Ειδικά όταν με τρύπουν με κάτι χοντρές βελόνες για να δουν αν έπιασε η αντιβίωση. Δεν έχω κλάψει όμως, αυτά τα χρόνια. Μόνο μια φορά, όταν πέθανε ένα παιδί από το διπλανό δωμάτιο, φίλος μου. Εκείνη τη μέρα όλα τα παιδιά έκλαιγαν. Τώρα όμως όλα είναι καλα. Εκτός από αυτό το σωληνάκι που με ενοχλεί και δεν μπορώ να παίξω πολύ. Την άλλη εβδομάδα θα πάμε πάλι στο νοσοκομείο για την τελευταία αντιβίωση και μετά θα γυρίσουμε στην Πάτρα, στη ζωή μας, μόνιμα».
Ο ΜΙΧΑΛΗΣ θα μπορούσε να είναι δικός μου γιος ή δικός σου ή του γείτονα ή του κολλητού σου. Ελπίζω όμως, να μη χρειαστεί να το πάρεις προσωπικά για να βοηθήσεις, όπως μπορείς, τον Μιχάλη και τους φίλους του, που χρειάζονται τη βοήθειά σου. (Μιχάλη είμαι ευγνώμων που σε γνώρισα. Χρόνια πολλά!).
από τη Real Life