«Ο θάνατος του πατέρα μου μου άφησε μεγάλο τραύμα το οποίο κουβαλάω μέχρι σήμερα. Ο πατέρας μου ήταν μια τεράστια αγκαλιά και το αποτύπωμα που άφησε η απουσία του το ένιωσα σαν μια καυτή στάμπα στο πετσί μου.Έχω καταλάβει ότι πλέον αυτό που κλείδωσα τότε γρήγορα μέσα μου, ο πόνος για τον αναπάντεχο χαμό του, με τα χρόνια έπαψε να είναι οξύς αλλά βάθαινε και φώλιαζε ως μόνιμος κάτοικος στην ψυχή μου.
Ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το ότι ο πατέρας μου ήταν απών –σωματικά, όχι ψυχικά-, σε κορυφαίες στιγμές της ζωής της κόρης του. Δεν με πήγε νύφη στην εκκλησία, δεν με είδε να ακολουθώ τα βήματά του στη δημοσιογραφία. Την παραμονή του πρώτου μου γάμου, στα 25 μου χρόνια, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο πατέρας μου δεν θα με συνοδεύσει. Εκεί ανοίγουν οι συναισθηματικοί κρουνοί που ήταν μέχρι τότε επτασφράγιστα αμπαρωμένοι και ξετυλίγεται ένας εσωτερικός διάλογος με όλα του τα στάδια, την οργή, τον θυμό, την απόρριψη, τα πάντα».
