Ο εκφοβισμός είναι μια συμπεριφορά σκόπιμη.
Τα παιδιά που εκφοβίζουν (δράστες) έχουν πρόθεση να στενοχωρήσουν ή να πληγώσουν με κάποιο τρόπο άλλα παιδιά (θύματα) και αυτό, τις περισσότερες φορές, το κάνουν επίτηδες.
Ο εκφοβισμός επαναλαμβάνεται.
Τα παιδιά-θύματα γίνονται, συνήθως, στόχος ξανά και ξανά και για μεγάλο χρονικό διάστημα και βέβαια δεν μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, γιατί είναι λιγότερο δυνατά από τα παιδιά-δράστες.
Κάθε φορά που τα παιδιά μαλώνουν με τους φίλους τους ή που βλέπουμε άλλα παιδιά να καβγαδίζουν δεν σημαίνει πως έχουμε εκφοβισμό, αν δεν συμβαίνουν τα τρία παραπάνω πράγματα.
Έτσι, εκφοβισμός δεν είναι:
οι περιστασιακοί καβγάδες και οι τσακωμοί ανάμεσα σε παιδιά που έχουν την ίδια πάνω-κάτω ηλικία ή την ίδια ψυχική και σωματική δύναμη.
ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΚΦΟΒΙΖΟΝΤΑΙ
Πολλοί πιστεύουν πως ο εκφοβισμός συμβαίνει μόνο όταν το παιδί-δράστης επιτεθεί, σπρώχνοντας, χτυπώντας ή κλωτσώντας το παιδί-θύμα.
Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Πολλές φορές τα παιδιά που εκφοβίζουν δεν χτυπούν ούτε κλωτσούν ούτε καν αγγίζουν τα παιδιά- θύματα.
Προσπαθούν, όμως, με πλάγιους τρόπους να τα απομονώσουν ή να καταστρέψουν τις φιλικές τους σχέσεις.
Όλες οι μορφές εκφοβισμού μπορούν να προκαλέσουν φόβο, άγχος και στενοχώρια στα παιδιά.
Ένα παιδί εκφοβίζεται, όταν ένα άλλο παιδί ή μια ομάδα παιδιών :
-το χτυπούν, το κλωτσούν ή το περιορίζουν στις κινήσεις του (το κλείνουν στις τουαλέτες ή το κλειδώνουν στην τάξη)
-του λένε άσχημα πράγματα ή το κοροϊδεύουν
-το αποκλείουν από τις παρέες και τις δραστηριότητές τους ή το αγνοούν
-το απειλούν ή το αναγκάζουν να κάνει πράγματα που δεν θέλει
-του κλέβουν ή του καταστρέφουν τα πράγματά του
-διαδίδουν φήμες γι’ αυτό και προσπαθούν να κάνουν τους άλλους να μην το συμπαθούν, το ειρωνεύονται λόγω της προφοράς του, της χώρας του, του χρώματος ή της θρησκείας του.
-του στέλνουν απειλητικά ή κοροϊδευτικά μηνύματα μέσω κινητού τηλεφώνου ή υπολογιστή.
ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
“Αν σε εκφοβίζουν και θες αυτό να σταματήσει, πρέπει να μιλήσεις σε ένα
μεγαλύτερο άτομο που εμπιστεύεσαι: σε ένα μέλος της οικογένειάς σου, σε κάποιον που σε φροντίζει ή σε κάποιον δάσκαλο ή δασκάλα στο σχολείο.
Το να μιλήσεις σε κάποιον, που τα πηγαίνεις καλά μαζί του, είναι πολύ σημαντικό και αναγκαίο!
Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον εκφοβισμό μόνος σου ή μόνη σου!
Το να ελπίζεις πως ο εκφοβισμός θα σταματήσει κάποια στιγμή από μόνος του
δεν βοηθά. Αν μείνεις σιωπηλός ή σιωπηλή είναι σίγουρο πως η κατάσταση
θα χειροτερέψει, γιατί ο δράστης νομίζει πως θα τη γλιτώσει και θα συνεχίσει να σε εκφοβίζει.
-Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει, παρά μόνο αν ζητήσεις βοήθεια. Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει τη σκέψη σου γι αυτό πρέπει να λέμε αυτά που
αισθανόμαστε!”
Στη βάση όλων αυτών βρίσκεται πάντα η στενή σχέση που αναπτύσσει η οικογένεια και το σχολείο με το παιδί και βέβαια τη σχέση αυτή πρέπει να την χαρακτηρίζει η αγάπη , η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια.
Aσβεστάς Αναστάσιος- Σχολικός Σύμβουλος
Βιβλιογραφία Olweus, D., 2009, Εκφοβισμός και βία στο σχολείο, εκδ. ΕΨΥΠΕ O’Moore, M. & Minton, S. 2004. Dealing with Bullying in Schools. London: Paul Chapman Publishing Rigby, K.
